Santorini, Greece #1 - Houston, we have a problem

ENG 

Day 0 - Flight from Barcelona to Santorini, Greece

8h: I'm ready. Everything's packed. "Give me just a minute to finish the coffee and we can go" - I said to Ulises. I'm taking the last sip from my favorite mug I bought in Athens when I was 18. I'm staring at well known  carvings on the mug, suddenly thinking so much about Athens without any idea that this city would play its role some hours later...

9h: Train ride to the airport. I can't believe we're going to Santorini. I'm so excited!

12h: Our flight is delayed. Oh, noooot again! Well, it's not a big deal. At least there's time for another coffee and I need it. I'm heading to the coffee machine. The coffee tastes like sh** but hey, it's caffeine and this is going to be a loooong day.

14h: The airplane is flying somewhere over Italy. The stewardess is telling how sorry she is because they forgot the catering. That's random haha! Oh, but what a relief, I thought! As soon as I heard her speaking I thought she would tell that there is some problem with the flight and that we must land in Athens or something.

15h: We're about to land! I can see the islands. Which one is ours - I'm thinking all excited. Now the pilot is speaking: "We're sorry to inform you that we can't land to Santorini because of the strong wind. We'll land in Athens". Whaaaaat? I can't believe it! I knew it! I just knew it. First the mug, then my intuition. The gut was telling me all the time but I wouldn't listen to it.

15:30h: Ok, It's not a biggie. I'm excited actually. This is a new adventure and I like adventures. We'll maybe stay in Athens for a day. That's cool. I want to be positive.

15:45h: They're telling us that the airport in Santorini is closed and it won't be open today. Long story short, we've been stuck inside of the airplane in the Athens for hours without any information and without food or water!

20h: The decision is made. The airplane is going back to Barcelona! Noooooo! Why? Why they can't just leave us in a hotel in Athens (a typical scenario in these cases) and try to land tomorrow? Why would we cross the whole Europe again? It doesn't make sense. This is not happening!

23h: 3 hours later we're back in Barcelona. I'm having laugh attacks in order to keep my mind calm. The airport organization is horrible and 2 hours later they gave us a hotel voucher and there we are in a fancy Barcelona hotel. And there I am sitting on the bed, staring at the wall and thinking how crazy is being in Barcelona and staying in a hotel instead of going home. I should be in Santorini now, in a hotel that I paid for. Am I having another nightmare? It's 2am and they're waking us up in 1 hour.

Day 1 - Are we going to make it?

3h: I had 30 minutes of sleep and I'm eating a hotel muffin, the only real food I've seen in long time. It's like a dream. A nightmare. I want to wake up yesterday, I want to erase this day and try it all over again. Other part of me just wants to go home and forget about everything.

5h: There's no giving up. Oh, no! I'm going to make it to Santorini, no matter what! Well, despite the fact that there are another 3 hours of flight in order to try to land again.

7h: The flight is on time. Ok, weather, please be good to us. I wouldn't stand crossing the Mediterranean 4 times in a row.

8h: I'm exhausted. All my past dreams about being a stewardess and regrets for not going for it faded away like those fluffy clouds we're leaving behind.

10h: Few turbulences later, the pilot is telling us that weather is not as bad as yesterday and he's going to try to land. Whaaaat? Try? How can you TRY to land? You're doing it or not. There's no maybe, no trying. Trying is risking! Omg! I don't like how that sounds. I'm seeing the island. There's a huge rock and we're flying directly to it. I feel sick. Are we gonna die? If we survive, I'm never going back to Santorini! Never! Ever! I try not to panic or vomit, the airplane is shaking. The wind is still strong. And suddenly, we're touching the ground. I don't know if I want to cry from happiness or from stress. We're all applauding to the pilot and looking so revealed that we've made it. We made it to Santorini, live, safe and sound. Well, kind of. It only took us 21 hours of agony, 9 hours of flying and crossing Europe 3 times in a row.

17h: After few hours of sleeping, we're stepping outside and now the magic begins. All the trouble was worth it. I can't believe what I'm seeing. How is this even possible? There is so much beauty on Santorini, this island that I must see again. I just have to. I know I said I wouldn't but I will. Even if I have to live this all over again. I told you I like adventures :p

If you're still here, thanks for joining me. Stay tuned for more and enjoy the photos from our first day. We're in Fira, the capital of Santorini. I'll talk you about it and all the nice stuff in next posts. No more drama. I promise  ;)

ESP

Día 0 - Vuelo de Barcelona a Santorini, Grecia

8h: Estoy lista. Todo está preparado. Dame solo 1 minuto para terminar el café y podemos irnos - se lo dije a Ulises. Estoy tomando el último trago desde mi taza favorita que compré en Atenas cuando tenía 18 años. Estoy mirando los dibujos que tiene y me pongo a pensar en Atenas sin menor idea de que esa ciudad sería tan importante solo unas horas más tarde... 

9h: Estamos llegando al aeropuerto. ¡No me puedo creer que nos vamos a Santorini! Qué ilusión!

12h: Nuestro vuelo va con retraso. ¿Oooootra vez? ¡La mala suerte que tengo! Bueno, por lo menos hay tiempo para tomar otro café. Lo necesito. Además, algo me está diciendo que este será un día muy largo. Estoy cogiendo el café de la máquina. Tiene un sabor horrible pero que más da, es cafeína y es lo que importa ahora.

14h: Estamos volando encima de Italia. La azafata pide disculpas por que se les olvidó el catering. ¡Menos mal! - pensé. En un momento creí que iba a decir que por una u otra cosa, tenemos que aterrizar en Atenas o algo.

15h: Estamos a punto de aterrizar. Estoy viendo las islas. ¿Cuál será la nuestra? - pienso emocionada. De repente, se escucha la voz del piloto: Lo sentimos pero no podemos aterrizar en Santorini por el viento. Aterrizaremos en Atenas. ¿Qué? ¡No me lo puedo creer! Lo sabía! Primero la taza, luego mi intución. Todo me decía que esto iba a pasar, pero lo ignoraba.

15:30h: Vale. No pasa nada. De hecho, estoy ilusionada otra vez. Es una aventura. Las aventuras molan. Quizá tenemos opotrunidad de ver Atenas por un día. Quiero pensar el lo bueno.

15:45h: Nos están diciendo que el aeropuerto en Santorini está cerrado y que no se sabe cuando lo van a abrir de nuevo. No me quiero enrrollar mucho, pero básicamente pasamos horas y horas dentro del avión aparcado en Atenas, sin saber que va a pasar, sin comida o agua.

20h: Despues de 4 horas en el avión nos dicen que nos llevan a Barcelona! Nooooo! Esto no está pasando. ¿Qué sentido tiene irnos a Barcelona desde Atenas, en vez de quedarnos en un hotel en Atenas (como suele pasar en estos casos) y mañana intentar de nuevo?

23h: 3 horas más tarde estamos de vuelta en Barcelona. Después de todo. Tengo ataques de risa para no llorar. No os imagináis la pesíma organización del aeropuerto donde pasamos un par de horas desesperados ya, esperando que alguien nos diga algo. Al final, nos llevan a un hotel. Estoy pensando que raro se me hace pasar esta noche aquí en Barcelona, en vez de irme a casa. ¡Qué raro se me hace que no estoy en Santorini, sino aquí! Todo parece un sueño, una pesadilla. Y como no, son las 2 de la madrugada y nos despiertan en 1 hora.

Día 1: La aventura sigue 

3h: Dormí solo 30 minutos y estoy comiendo un muffin del hotel, la primera comida en muchísimas horas. No tengo ni ganas ni fuerza de seguir con esto. Quiero despertarme ayer y que todo salga bien. Otra parte de mí solo quiere irse a casa y olvidarse de todo.

5h: Ok. El vuelo sale dentro de 2 horas. Tengo esperanza a pesar de que se trata de otras 3 horas de vuelo y nunguna señal de que podamos aterrizar.

7h: Estamos en el avión. Querido tiempo, por favor, pórtate bien. No podría soportar volar toda Europa 4 veces seguidas.

8h: Estoy reventada. En el pasado quería ser azafata. Gracias a esto, ese sueño se queda detrás para siempre, como las nubes que estamos dejando por el camino.

10h: Después de unas cuantas turbulencias, el piloto está diciendo que el tiempo no está tan mal como ayer y que intentará aterrizar. ¿Qué? Intentar? Cómo vas a INTENTAR a aterrizar? O lo haces o no lo haces. No hay quizá, no hay intentos. Intentar siginfica ponernos en riesgo. Ufff, no me gusta como suena eso. Estoy viendo la isla. Hay una roca enorme y estamos volando en su dirección. Me siento mal. Teng0 nausea. ¡No me quiero morir aqui! Si sobrevivimos no voy a volver a Santorini nunca! Nunca jamás! Estoy intentando no entar en el pánico y no vomitar. El avión está temblando. El viento sigue siendo fuerte. Y de repente, hemos tocado la tierra! No sé si quiero llorar de felicidad o por el estrés. Todo el avión está aplaudiendo al piloto. Estamos aquí, vivos, sanos y salvos. Creo. Estamos es Santorini, 21 horas más tarde, después de 9 horas de vuelo y después de volar toda Europa 3 veces seguidas.

17h: Después de una siesta larga y la vuelta a la normalidad, hemos salido fuera del hotel. Ahora empieza la magia. En ese instante ya no puedo creer que existe algo como Santorini, una de las islas griegas que me tiene enamorada para siempre. Tan enamorada que tendré que volver seguro, aunque pase todo de nuevo.

Ahora os dejo con las fotos que hicimos ese día en Fira, la capital se Santorini. Os hablaré más de ella y la isla en general en los sigientes posts. Ahora toca solo disfrutar. El drama ya se acabó ;)

SRP

Dan 0 - Let na relaciji Barselona - Santorini

8h: Spremna sam. Sve je spremno. "Daj mi samo minut da završim kafu i možemo da idemo" - kažem Ulisesu. Ispijam poslednji gutljaj iz moje omiljene šolje, kupljene u Atini kada sam imala 18 godina. Gledam u dobro poznate crteže na njoj i na trenutak jako mislim na Atinu. Tog trenutka nisam znala da će baš ona odigrati veliku ulogu tog dana i to samo nekoliko sati kasnije.

9h: Voz se približava aerodromu. Ne mogu da verujem da idemo na Santorini! Srećna sam kao malo dete.

12h: Let je odložen. Pa zar opet? Ok, neću da se nerviram. Eto prilike za još jednu kafu. Biće mi potrebna jer već vidim da će ovo biti dug dan. Ubacujem sitniš u automat za kafu. Ovo je najgora kafa koju sam probala, pravim zgađeni izraz lica, ali koga je briga sada, bar je kofein.  

14h: Letimo negde iznad Italije kada se čuje razglas stjuardese koja se izvinjava jer su zaboravili katering. Haha, uh, dobro je. Na trenutak sam pomislila da će reći da treba da sletimo u Atinu ili tako nešto.

15h: Treba da sletimo svakog časa. Vidim ostrva u daljini i pitam se koje li je naše. Srećna sam. Odjednom, čuje se novi razglas. Ovog puta pilot govori kako zbog loših vremenskih uslova ne možemo da sletimo na Santorini, već idemo ka Atini. Štaaaaaa? Ne mogu da verujem! Znala sam! Sve vreme sam predosećala isto, samo što mi mozak nije dao da mislim na to. Prvo ona šolja iz Atine, pa moja intuicija. 

15:30h: Ok. Nema veze. Zapravo sam uzbuđena zvog cele avanture. Bar ćemo možda provesti veče u Atini. Hoću da mislim pozitivno.

15:45h: Govore nam da je aerodrom na Santoriniju zatvoren i da se ne zna kada ćemo moći da poletimo nazad. Da skratim priču, proveli smo sate zatvoreni unutar aviona parkiranog u Atini, bez ikakve naznake šta se dešava, bez hrane i bez vode.

20h: Doneta je odluka da se avion vraća za Barselonu! Neeeeeee! Zašto? Zašto ne mogu jednostavno da nas ostave u nekom hotelu u Atini (kao što se dešava u ovakvim situacijama) i da pokušamo sutra ponovo? Zar je lakše preleteti opet celu Evropu? Mora da sanjam.

23h: 3 sata kasnije, eto nas ponovo u Barseloni. Posle svega. Niko i dalje nije znao šta će sa nama, organizacija na aerodromu je bila blago rečeno očajavajuća, da bismo posle nekoliko sati na aerodromu bili odvezeni u hotel u Barseloni, ne bi li smo spavali svega sat vremena i 28 minuta jer je trebalo vratiti se nazad na aerodrom. Ležim na krevetu i blenem u plafon inače prelepe sobe i hotela. Razmišljam kako je čudan osećaj biti u svom gradu i ne ići kući na spavanje, a kako je tek čudno što sam ovde, a trebalo je da uveliko spavam na Santoriniju. Sve vreme mi deluje da sanjam, a san je uglavnom jedna noćna mora kojoj se kraj ne nazire. Buđenje je za sat vremena.

Dan 1 - Da li ćemo stići?

3h: Spavala sam pola sata i bolje da nisam. Jedem mafin koji su nam dali u hotelu, prvu pravu hranu posle ne znam koliko sati bez iste. Nemam snage više. Želim da se probudim juče i da sve bude ok. Želim i da se vratim kući i da zaboravim na sve.

5h: Nema odustajanja. O, ne. Stići ću na Snatorini pa ne znam šta da se desi. Jedino što činjenica da treba leteti opet 3 sata bez ikakve naznake da će avion uspeti da sleti, ne deluje nimalo ohrabrujuće.

7h: Let je počeo. Ok, vreme, vetru, molim te, nemoj da nam praviš problem. Ne bih izdržala 4. preletanje Evrope.

8h: Ne znam za sebe od umora. Nekada sam želela da budem stjurdesa, a sad se taj san definitivno raspršio, kao i oblaci kroz koje prolećemo.  

10h: Nekoliko turbulencija kansije, pilot govori kako vreme nije toliko loše i da će pokušati da sleti. Šta? Da li čujem reč "pokušati"? Kako može da se POKUŠA da se sleti. Nema možda. Ili se sleće ili se vozi dalje. Pokušati znači rizikovati. Uh, ne sviđa mi se kako to zvuči. Vidim ostrvo. Vidim i stenu prema kojoj letimo. Ne mogu da gledam. Muka mi je. Loše mi je. Neću valjda umreti ovde i ovako. Ako preživim, nikada više neću otići na Santorini. Nikada! Nema šanse. Pokušavam da ne paničim i da ne povraćam dok se avion trese. Vetar ne popušta. Stena je sve bliže. Odjednom, dotačinjemo zemlju. Ne znam da li da plačem od sreće ili od pretpljenog straha i sveopšteg ludila. Pilot dobija najveći mogući aplauz. Tu smo, živi smo, nekako, dobro smo, valjda. Stigli smo na Santorini posle 21 sata odiseje, posle 9 sati letenja 3 puta nad Evropom.

17h: Posle nekoliko sati spavanja, izlazimo napolje, a magija upravo počinje. Već tog trenutka ne mogu da verujem da postoji nešto toliko čarobno kao Santorini, ovo grčko ostrvo na koje ću ipak morati da se vratim, makar preživela sve ovo ponovo. Moraću. Šta da radim :p

Ako ste izdržali do kraja, hvala vam što se tu. Sada vas ostavljam sa slikama iz glavnog grada po imenu Fira, a o kojem ću nešto više nekom sledećom prilikom, kao i o vedrijim temama. Nema više drame ;)

Ph. by Ulises

I wore:
Jacket: Mango

Dress: Dresslink - HERE

Bag: Paco Martínez

Flats: Tex

Sunglasses: Vannali
Ring: Jane Stone