Dear Diary / Esprit

Esp

Un día cualquiera. Un día largo. Me apetece llegar a casa. El metro llega a mi parada. Estoy en la puerta. Saludo al portero. Llamo al ascensor. Piso 2. Puerta 3. Cojo las llaves. Me quito los zapatos. La casa aún huele a la vela de frutos rojos que encendí anoche. Llevo todo el día en esta ropa y las ganas de ponerme un pijama aumentan con cada segundo que pasa. Siempre pienso que la ropa que nos ponemos por la mañana o al salir de casa puede sentar de maravilla, pero a lo largo del día se va convirtiendo en algo incómodo. Me pongo las pantuflas que sientan como algodones. Tengo un poco de frío. Cojo la bata también, por si acaso. Por fin es la hora de relajarme, pero pienso en ese artículo que tengo que escribir, cuantos días quedan para ir a Venecia y si la pintura que compré pega bien con el cuenco de metal que tengo fichado. No quiero pensar más. Cojo mi taza preferida con estrellas. Voy a hacerme un té de naranja y canela. Enciendo la vela de anoche. Me siento en el sofá, ajusto los cojines. Me vendría bien un cojín más llamativo, pienso, algo de flores para primavera o uno original como el pingüino que pegaría con la manta que tengo puesta. Enciendo la tele. Están hablando de los agujeros negros y si quizá ya vivimos dentro de uno. No hay nada que me relaje tanto como pensar en esas cosas. Cosas que importan. Pero también importa esto. Mimarse un poco. Sentirse cómodo, agusto. Enfocar la atención en los pequeños detalles. Alegrarse por ese camisón rojo y su estampado tartán. Pensar que hoy hemos hecho lo mejor que pudimos y que ahora toca disfrtuar. Escucho los pasos en el pasillo. Abro la puerta. Es él. Lo que más importa, pienso. Más que los agujeros negros y el tono ideal del cuenco que quiero pintar.  ¿El camisón es nuevo? - me pregunta. Sí, ven, he comprado más cositas. ¿Te gustan? - le pregunto. Su sonrisa ya me dice que sí :)

 Eng

Just an ordinary day. A long day. I wish I could instantly appear at home. This metro ride is taking too long. Finally. I'm at the door. ¡Hola! Buenas tardes! - I'm saying hi to the doorman. I'm waiting for the elevator. 2nd floor, door nº3. I'm looking for my keys. I'm opening the door and taking off the shoes. The house's still smelling like forest fruits. The candle I burnt last night is good, I think for a second. I'm wearing this clothes the whole day and my desire to putting on some pajama is going bigger and bigger. It's funny how when we leave the house, the clothes we wear can feel incredible, yet as the day goes by, it's becoming something too tight, too annoying. I'm looking for my slippers that feel like cotton. I'm a bit cold, too, so I should take a rope, for just in case. Finally I can relax but my mind is thinking about that article that I need to finish by tomorrow, it's counting how many days are left until going to Venice and whether the spray paint I bought would look good with a rose gold bowl that I laid my eyes on. I don't want to think anymore. I'm looking for my favorite mug with stars. Hot cinnamon and orange tea is all I want right now. I'm also going to burn that red candle that I liked so much last night. I'm sitting on the sofa and looking at the cushions. I could buy more, I'm thinking again, something eye catching, something with flowers for the spring or that one with the penguin that I saw earlier. It would look so cute with this blanket that I having in my lap. The TV is on. They're talking about the black holes and whether we're already living inside one of them. There's nothing that relaxes me more than thinking about those thing. The things that matter. But I'm going back to the Earth because this is also important. Taking care of myself while feeling comfy and relaxed. Thinking about all these little details because after all, it's the little things that feel up our days. Things like being happy because I finally found a perfect tartan pajama shirt in red, the one that I'm wearing. Things like telling myself that today I did the best I could and that now is the me time. I'm hearing the steps in the hallway. I open the door and it's him. What matters the most, I say to myself. More than the black holes or the perfect shade of spray paint. New pajama? - he asks. Yes, look, I've bought more things! - I'm telling to him all excited. Do you like them? - I ask. His smile is already telling me that the answer is yes :)

Srp

Sasvim običan dan. Dugačak dan. Još duža vožnja metroom. Jedva čekam da stignem kući. Konačno. Ulazim u zgradu. ¡Hola! Buenas tardes! - pozdravljam portira. Zovem lift. Drugi sprat, stan broj 3. Tražim ključ. Otvaram vrata. Izuvam cipele. Stan još uvek miriše na šumsko voće zbog sveće koja je gorela sinoć. Ceo dan sam u ovoj odeći i želja da uđem u pidžamu raste iz minuta u minut. Uvek razmišljam kako je čudno to što odeća koju obučemo ujutru ili po izlasku iz kuće, može čak i da ulepša neki ružan dan, a kako dan odmiče, tako se pretvara u nešto što steže, nešto neudobno. Tražim one papuče u kojima se osećam kao da gazim po polju pamuka. Malo mi je hladno pa uzimam i bade mantil za svaki slučaj. Konačno mogu da se opustim ali ne, moj mozak ne ume da stane. Mislim na onaj članak što treba da napišem za prekosutra, koliko još dana ima do Venecije i da li će ova farba u spreju da se uklopi sa metalnom posudom koju sam kupila. Ne želim da razmišljam više. Uzimam svoju omiljenu šolju sa zvezdicama i grejem vodu za čaj od pomorandže i cimeta. Palim onu sveću od sinoć. Sedam na kauč i gledam u jastučiće. Dobro bi mi došao neki novi, nešto upečatljivo ili sa cvećem za proleće, a možda i onaj sladak jastuk sa pingvinom koji se se slaže uz ćebe koje držim u krilu. Palim TV. Pričaju o crnim rupama i da li se možda naša planeta već nalazi unutar jedne od njih. Nema ničega što me opušta više od tih stvari. Stvari koje su zaista bitne. Ali i ovo je bitno. Trenutak za mene, trenutak pažnje i opuštanja. Radovanje detaljima i sitnicama jer baš su sitnice te koje ispunjavanju dane. Sitnice kao radovanje jer sam konačno našla dugo željenu kariranu spavaćicu u crvenoj boji. Pomisao da sam danas sve obavila najbolje što sam umela i da je sada vreme za mene. Čujem korake u hodniku. Otvaram vrata. To je on. Nova spavaćica? - kaže upitno. Da, dođi da vidiš šta sam još kupila. Jel ti se sviđa? - pitam. Njegov osmeh mi već govori da je odgovor "da" :)

 Fotos/Photos/Fotografije: Esprit